آیه

تقدیم به استادی که خیلی چیزها به من آموخت ولی من حق شاگردی رو در قبالش به جا نیاوردم و از نعمت داشتنش محروم شدم:

بــســیــط نــور , بــر انــدام لــخــت تـابـسـتان        ثبوت کوه که می جوشد از دلش جریان

نشسته گوشه ای ووسع خویش می سنجد        خـلـیـفـه ای ز تماشای ملک خود حیران

سـکـوت مـحـض , سکوتی پر از صدای عمیق         صدای واحدی از بی شمار , جز عصیان

صــدای نــعـره ی هـو هـو ی آسـمـان در بـاد          صـدای نـم نـم نـجوای بـا زمـیـن , باران

بــه اخــتــیــار قــســم ! انــدکـی تـامـل کـن          مـزن دوبـاره بـه طبل مخالف ای انسان