غزل4

(گروه ابرهه هادرطواف خانه ی جنگ)

زمـین زمـینه ی جـنـگ و زمان زمانه ی جنگ

شـده زمـیـن و زمــانــه پــر از بـهانه ی جنگ

پـرنـده ای کـه بــه امــیــد صــلــح مــی آمد

نشسته است چرا پس در آشـیـانه ی جنگ

تـو ! آی مـظـهـر آزادی ! ای مــجـسـم صـلح

که شعله می کشدازمشعلت زبانه ی جنگ

چــگـونـه اسـت کـه در مـنــطــق امــیــرانــت

دمـــی ســکــوت نــدارد دم  تــرانـه ی جنگ

نـشــانـده انـد یـتـیـمـان بـه گاهواره ی ظلم

بـه مـوی دخترکان می کشندشانه ی جنگ

خـــدا بــرای  زراعـــت زمــیــن بــه  آدم  داد

وجـب وجب همه را کاشـتـنـد دانـه ی جنگ

بیایـد آنکه گـشـایـد دری بـه سـاحـل صـلـح

در ایـن تلاطم دریــای بــی کــرانــه ی جنگ